Zehirli ebeveynlik çocukları olumsuz etkiliyor – SAĞLIK

• Şiddetli, reddedici ve eleştirel ebeveyn tutumları: Bu tutumlara sahip ebeveynler aşırı kuralcı ve disiplinlidir. Kendi koydukları sınırlarda esneklik göstermezler, çocuklarını ilgilendiren bir konuda en iyi kararın kendi kuralları ve sınırları dahilinde verilecek karar olduğuna inanırlar ve bu kararın dışındaki her türlü fikir ve öneriyi reddederler. Çocuklarının görüşlerini dinleseler bile meseleyi onların bakış açısıyla ele almakta başarısız oluyorlar. Çocuklarının duygularını anlama ve empati kurma yetenekleri yeterli değildir ve ani öfkeli davranışlar sergileyebilirler. Bu tür anne-baba tutumlarının hakim olduğu ailelerde yaşayan çocuklar kendilerini değersiz ve önemsiz hissedebilmektedirler. Aile dışında okul ve akran ortamı gibi sosyal ortamlarda görüşlerini açıklama konusunda isteksiz olabilirler, fikirlerinin diğer ortamlarda dikkate alınmayacağını, eleştirileceklerini veya alay konusu olabileceklerini hissedebilirler. Kendi başlarına seçim yapabilecekleri ve karar verebilecekleri konularda bile ebeveynlerine veya arkadaşlarına bağımlı kalabilirler, kendi başlarına inisiyatif almaktan çekinebilirler. Ya da tam tersi, anne ve babasını model alan, aynı şekilde farklı insanlarla ilişkilerinde kendi fikirlerinin dışına çıkmakta zorlanan, esneklik gösteremeyen, bu nedenle sevimsiz ve çevreden dışlanan, katı ve kurallara bağlı çocuklar olabilirler. Arkadaşlar. Bu davranışları bilinçsizce yaptıkları için neden dışlandıklarını anlayamazlar. Ergenlik ve genç yetişkinlik döneminde özgüven sorunu, değersizlik, yetersizlik duygusu, depresyon ve anksiyete bozuklukları yaşama riski artar.

• Aşırı müdahaleci, koruyucu ve korumacı ebeveyn tutumları: Bu tür baskın ebeveynlik tutumlarına sahip ebeveynler genellikle aşırı kaygılı bir doğaya sahiptir ve onlara kaygı bozuklukları tanısı konulabilir. Olumsuz düşünme, kötümser olma ve felaketleştirme eğilimleri vardır. Erken çocukluk döneminden itibaren, kendilerini duygusal ve fiziksel olarak olumsuz etkileyecek olayların başlarına gelmesinden duyulan aşırı kaygı nedeniyle çocuklarını yalnız bırakmamaya çalışırlar. Her davranışlarını kontrol ederler. Yalnız uyumalarına izin vermiyorlar, park gibi oyun alanlarında sürekli gözetim altında tutuyorlar, kendilerine zarar verebileceğini düşünerek kendi başlarına yapabilecekleri şeyleri yapmalarına izin vermiyorlar. Çocuğun kendisini savunabileceği, sözlü olarak ifade edebileceği ortamlarda çocuğu adına konuşur ve onu savunmaya çalışırlar. Çocuklar ayrıca çocukluktan itibaren kaygılı ve kaçınan bir yapıya sahiptirler. Arkadaşlarının kendilerine zarar verebileceğini düşünebilir ve “Ya ödevimi yapmazsam ya da öğretmen kızarsa?” gibi düşüncelerle okula gitmeyi reddedebilirler. “Ya top kafama çarpar ve başım kanarsa?” gibi düşüncelerle arkadaşlarıyla grup oyunlarına katılmaktan kaçınabilirler. Ergenlik çağına geldiklerinde bile karanlık korkusu, hırsız, canavar ve yaratık korkusu gibi çocukluk korkularından kurtulmakta zorluk çekerler. Üniversite çağına geldiklerinde ailelerinden ayrı yaşamak istemezler. Bağımlı, kaygılı ve kaçınan bir kişilik yapısı geliştirebilirler. Kaygı bozuklukları, obsesif bozukluklar, depresyon, strese karşı aşırı duyarlılık, karar vermede ve hareket etmede zorluk genç erişkinlik döneminde karşılaşılabilecek sorunlardır.

• İhmalkar ebeveynlik tutumları: Onlar, çocuklarının duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarından ziyade kendi hayatlarını ön planda tutan ebeveynlerdir. Uzun süre iş hayatlarıyla meşguller ve çocuklarının kendilerinden uzakta vakit geçirme isteklerinin çoğunu yanıtsız bırakıyorlar. Çocuklarının işlerinin ve hayatlarının ne kadar zorlu olduğunu anlamalarını ve görmelerini istiyorlar. Bazen çocuklarına duygusal yüklerini ve sorunlarını anlatırlar ve onlardan destek beklerler. Daha yalnız büyüyen ve erken çocukluktan itibaren ebeveynleriyle yeterince duygusal birlik yaşayamayan gençler haline gelirler. Büyükanneyi veya sağlık çalışanlarını büyülüyorlar. Erken çocukluk döneminde, bakıcıların sık sık değiştiği durumlarda farklı tutumlara maruz kalabilirler, bu da kafa karışıklığına ve insanlara güvenli bir şekilde bağlanma güçlüğüne neden olabilir. Çocuklar kendilerini daha yalnız hissedebilir, ebeveyn desteğiyle birlikte karar verilmesi gereken konularda bile kendi başlarına karar vermek ve hareket etmek zorunda kalabilir, çocukları için istemediğimiz erken olgunlaşma ve büyüme belirtileri gösterebilirler. yaş. Ergenlik döneminde arkadaş çevrelerine daha fazla odaklanabilirler ve yaşlarından önce gece dışarı çıkma, alkol kullanımı gibi durumlarla meşgul olmaya başlayabilirler. Yetişkinliğin sonlarında, insanların onları terk edebileceği endişesi nedeniyle yakın ilişkilerde bağlanma sorunları yaşayabilirler.

• Aşırı hoşgörülü ebeveyn tutumları: Ebeveynler çocuklarının istediklerini yapma, hiçbir isteklerini reddetmeme, aşırı hoşgörülü olma ve uygunsuz davranışlarına sınır koymama eğilimindedirler. Çocuklarının yaptığı hataları görmezden gelirler. Çocuklarını gereğinden fazla övüyor ve tebrik ediyorlar. Bu tür ebeveyn tutumuyla büyüyen çocuklar, farklı ortamlardaki davranışlarına sınır koymakta zorlanır, özgürce hareket eder, sınır tanımamayı “doğal, normal” kabul eder ve çocukluk döneminde arkadaş çevresinden dışlanma yaşayabilir. Okul gibi düzenlemeye tabi ortamlarda öğretmenlerle otorite eksikliği ve iletişim sorunları yaşayabilirler. Eleştiriye açık değildirler ve bu durumlarda saldırgan tavırlar sergileyebilirler.

Tavsiye ve destek almak önemlidir Tüm olumsuz ebeveyn tutumları, çocukluktan yetişkinliğe kadar gelişebilecek zihinsel ve fiziksel sorunların yanı sıra kimlik ve kişilik gelişimine de katkıda bulunabileceğinden, bireylerin bu konuda erken farkındalık sahibi olmaları, değişime açık olmaları, tavsiye ve destek almaları önemlidir. Daha sağlıklı nesiller için gerektiğinde sahaya çıkın. Kaynak: (guzelhaber.net) Güzel Haber Masası